Bir mesuliyetimiz var bizim.

Omuzlarımıza, kanunî sorumluluklarımızdan daha fazla yük bindiren vicdanî sorumluluklarımız var.

Sınıfımızdaki, okulumuzdaki, mahallemizdeki, şehrimizdeki çocuklara; dahası yalnız kendi ülkemizdeki değil, dünyadaki bütün çocuklara karşı büyük bir sorumluluğumuz var bizim.

Hem de bilgiyi öğretmek ve aktarmaktan çok öte anlamlar taşıyan sorumluluklarımız var.

Bize emanet edilen çocukların yanı sıra bizi tanıyan, bizi gören, bizi görme ihtimali olan her çocuğa doğru rehberlik yapabilme sorumluluğumuz var.

Tek umudu, bizlere emanet edilen yavruları olan anne babalara karşı da bir sorumluluğumuz var.

Hain Şeyh Sait isyanında şehit edilen Öğretmen Dündar Alp'ten, şehit Öğretmen Aybüke Yalçın'a kadar şehit edilen tüm öğretmenlerimize karşı bir sorumluluğumuz var.

Öğretmen olmak; bir diploma sahibi ve bir yetki sahibi olmaktan çok daha derin anlamlar taşıyor esasında.

Aldığımız diplomanın bir ağırlığı, mahallemizin/köyümüzün okumuş evladı olmanın bir gururu ve vatandaşlar içinde sözüne güvenilir biri sayılmanın huzuru var üzerimizde.

Üzerimizde öğretmen olmanın sorumluluğu var.

Bu nedenle hiçbir konuda “bana ne” demeyi bilmez, “beni ne ilgilendirir” demeyi hatırımıza getirmez ve “bu benim görevim mi” demekten utanırız biz.

Vatan için attığımız her adımın, yaptığımız her işin manasını biliriz biz.

Şimdi biraz şu soruları kendimize sorma vakti:

Biz bugün bu sorumluluklarımızın farkında mıyız, yoksa günlük küçük hesapların bir parçası mıyız?

Bu soruları kendimize sormaya hazır mıyız?