Bebeğini ölüme terk edip giden öğretmene ne çok kızdık ama.
Demediğimizi bırakmadık zavallı kadına.
Nefretimizi adeta tomalar gibi fışkırttık üstüne.
Onun bir öğretmen olmasını hiç mi hiç kabullenemedik.
Bir de öğretmen olacak, nasıl bir insan, böyle bir insan nasıl öğretmen olmuş, dedik.
***
Çok sabırsız davrandık.
Anında linç etme girişimi başlattık, bereket tutuklanmış da bu meşum emelimizi gerçekleştiremedik.
Oysa öncelikle olup biteni anlamamız gerekmiyor muydu.
Hangimiz bir bebeği öz annesinden daha çok sevebiliriz ki?
O bir insandı, onurlu bir mesleği vardı, eline çocuklarını teslim edenler nasıl bu kadar acımasız olabiliyorlardı?
Eleştirinin de bir hududu yok muydu?
Hele o komşularına ne demeli, hangi sözleri onlara yakıştırmalı.
Hiç görüşmezlermiş, okuldan geldi mi hemen kapısını kapatır dairesine çekilirmiş.
Ne yapacaktı zavallı kadıncağız?
Başından kötü bir evlilik tecrübesi geçmiş, boşanmış.
Şimdi kadını bir deri parçası gibi yerden yere vuranlar bir kere sordular mı, bir sıkıntın varmı, ihtiyacın falan olursa bize söylemekten kaçınma dediler mi?
Dedik mi?
Hayır.
Ama iş yargılamaya ve mahkûm etmeye geldi mi maşallah hepimiz allame kesiliyoruz.
Olmaz, bir işi anlamadan öğrenmeden bu kadar üstüne gitmek doğru değildir.
İçimizdeki akillere ne oldu?
Neden bu kadar geciktiler farklı ihtimalleri dillendirmede?
Medya olayı gündeme sunarken neden konuyu uzmanlarına yorumlattırmadı?
Medya neden bu kadar birbirinden kopyacı?
Farklıya tahammül edememe o cenahı da kapsamış, maalesef.
***
Uzmanlar kadının muhtemelen psikolojik bir rahatsızlığının olabileceğini ifade ediyorlar.
Bari biz öğretmenler mesleki bir dayanışma sergileyelim.
Her şeyden önce olayın neden böyle geliştiğini sorgulayalım.
Meslektaşımız neden bu işe kalkışmıştır, mesleğinin bunda bir etkisi olmuş mudur, yoksa bu üzücü duruma aile ve çevre baskısı/korkusu mu sebep olmuştur, bu araştırılmalı.
Ama her şeyden önce millet olarak hepimiz şunu bilmeliyiz: hiçbir kimse bir bebeği annesinden daha çok sevemez.
İddia ediyorum ki o öğretmen bir anneydi ve ölen bebeği bizden çok daha fazla seviyordu.
Adil Gülmez umradil@gmail.com