Ailesi, yıllık 1800 rupi (65 TL) tutan devlet okulu masraflarını karşılayacak kadar "zengin". Ancak 17 yaşındaki Babar'ın şehrinde yaşayan binlerce aile, böylesi bir imkândan yoksun. Babar, bu durumu değiştirme kararını nasıl aldığını şöyle anlatıyor: "Çevremdeki her 10 çocuktan yalnızca biri okula gidebiliyordu. Bu duruma çok üzülüyordum. Bir sabah çantamı sırtıma takıp okula yürürken, mahalledeki okula gidemeyen çocukların bana imrenerek baktıklarını gördüm ve onlar için bir şeyler yapmaya karar verdim. Bir anda aklıma parlak bir fikir geldi. Yürüyerek gittiğim 10 kilometrelik mesafeyi aşıp okula vardığımda artık ne yapacağımı biliyordum."
GERÇEK OKUL GİBİ
Babar, ailesiyle konuşarak okul dönüşü yoksul çocuklara evlerinin bahçesinde ders vermek istediğini anlattı. Ardından şehri kapı kapı dolaşmaya başladı. Bir ay süreyle ailelerle tek tek konuşup, onları ikna etti. "Onların bahçemi gerçek bir okul gibi görmelerini sağlamalıydım" diyen Babar, yaklaşık 2 yıl önce ilk öğrencilerini, tıpkı devlet okullarında olduğu gibi sıraya sokarak ve topluca milli marş okunmasının ardından "okuluna" aldı.
İLK YILDA 800 ÖĞRENCİ
İlk iş, yaşları 7 ile 18 arasında değişen çocuklara okuma yazma öğretmekti. Sonraki aşamadaysa gündüz okulda öğrendiği konuları, akşamları öğrencilerine anlatmaya başladı. Başlangıçta 10 olan öğrenci sayısı, birkaç ayda 100'e, ilk yılın sonundaysa 800'e ulaştı. Okuldaki "öğretmen" sayısı da Babar'a 9 gönüllü okul arkadaşının katılmasıyla 10'a ulaştı. Bir gün, Babar'ın hikayesinin televizyonda yayınlanmasının ardından hayırseverler harekete geçerek öğrencilere kitap, defter ve okul gereçleri göndermeye başladı. Kısa süre sonra da yerel yetkililer, Babar'ın okulunu ücretsiz eğitim veren bir özel okul statüsüyle resmen tanıdı. Böylece bir öğrencinin duyarlılığı ve fedakarlığıyla kurduğu mütevazı okul, tüm ülkeye ve hatta tüm dünyaya ilham veren gerçek bir eğitim yuvasına dönüştü.
'HAYATIMI DEĞİŞTİRDİ'
Babar'ın öğrencilerden biri olan 14 yaşındaki Chumki Hajra, okulun hayatını nasıl değiştirdiğini şöyle anlatıyor: "Annem öldü, babam özürlü. Ailemin geçimini sağlamak için aylık 200 rupi (7 buçuk TL) karşılığında çamaşır yıkıyorum. Bu okul sayesinde okuma yazma öğrendim. Artık gelecek için en azından bir umudum var. Hemşire olmak istiyorum."
Sabah