Bir Sözleşmeli Öğretmen olarak kendimi şu an o kadar mutsuz, o kadar karamsar o kadar kötü hissediyorum ki, hiç bir birşeyden zevk alamaz hale geldim. Hergün internetten, gazetelerden, çeşitli medya araçlarından Sözleşmeli öğretmenlerin özlük hakları ile ilgili haberler aramaktan bıktım. 4 yıllık evliyim ve dört yıldan beri eşimle farklı ilçelerde görev yapıyoruz. Hergün yüz kilometre gidip gelmekten bırakın ders anlatmayı o yorgun ruh halimi, yıpranmış bedenimin acziyetini korumak için umarsız kalıyorum. Her tayin dönemlerinde belki bir umut diyerek eşimin ve çocuklarımın yanı başında dualarla İlsis özür grubundan başvuru sayfasını açtığımızda hüsrana uğradığımızı, yıkıldığımızı kimlere nasıl anlatalım. Türkiyenin en çok personeline sahip MEB yetkilileri acaba bu durumdan bihaber mi. Parçalanmış ailelerin dramlarını kimse duymuyor mu, Kutsal bir görev olan öğretmenlik mesleğini yapan ve her türlü mücadeleye göğüs geren bu insanaların ümitleri nerede. Neden bu problemlerin çözümü için adım atılamamakta. Sayın Bakanımız Nimet ÇUBUK dan bu uygulamanın düzeltmesi için girişimler bekliyoruz. Sözleşmeli öğretmenlerin kadroya alınması ile birlikte bu sorunun büyük ölçüde biteceği varsayılmakta. Peki neden hala bu çile yaşanmakta. Öğretmenlerle ilgili İnternet kaynaklarının forum köşelerinde yüzlerce haykırışlar, parçalanmış ailelerin dramları, anne, baba ve çocukların duları....Yeter artık... Lütfren artık.. Başvuruları henüz yeni açılmışken en azından il emrinin verilmesi bu sorunu büyük ölçüde aşacacaktır. Ailemiz, öğrencilerimiz ve devletimizi seviyoruz. Sesimizi Duyan Varrr mı?


Türkiyeegitim