Telefonda bir ses:

- Fatih Abi ne olursun bana yardım et...


- Ne oldu?

- Abi üniversiteyi bitirdim. İşe girdim. Evlenmek üzereyim ama olmuyor. Çünkü 17 yaşındayken karıştığım bir kavga yüzünden iki gün karakolda kalmıştım. O da haber olmuş. Google'a girince hürriyet.com.tr'den geliyor. Kız arkadaşım bizimkiler seni google'dan araştırırsa diyor. Ne olursun sil abi...

Bu diyaloğu Cumhurbaşkanı Gül'ün Londra'ya giderken gazetecilere yaptığı konuşma nedeniyle hatırlıyorum. İsmet Berkan'ın köşesinden okuyorum.

Gül şöyle diyor:

“Tam işin ehli bir ismi atamak istiyoruz ama bakıyoruz google'da hakkında bir haber çıkmış. Araştırıyoruz haber iftira. Ama bu kullanılabilir diye atamayı yapamıyoruz. En layık insanlar bazen google'da gözüken haber ve yazılardan dolayı eleniyor.”

Müthiş değil mi?

Cumhurbaşkanı'nın büyük bir iyi niyetle anlattığı bu durum, artık bir başka dünyada yaşadığımızın gerçeğidir.

Dijital bir dünya. Ipad'den (Talbet) ITunes'den birbirimize bağlandığımız en geniş zamanlı bir dünya.

Binlerce sayfalık kitapları, muazzam bir kütüphaneyi tek bir tuşla küçücük bir tablete aldığımız bir dünya. Kağıtsız, mürekkepsiz, ciltsiz, buruşmayan bir dünya.

Islak imzadan dijital imzaya, Facebook'tan Twitter'a geçen bir hayat.

İşte böyle bir arşivin içindeyiz artık. Dijital bir sabıkamız var.

Ve bu dünyada bazen bir yalan bile peşinizi bırakmıyor. Hayatınızı kıstırıyor.

Sabıka kayıtlarının savcılıkta tutulması yetmiyor. Hayatımız artık dijital bir arşive yerleşiyor.

Eskiden polisten “sabıka kaydı” ya da “temiz kâğıdı” getirilirdi.

Şimdi yetmiyor. Google var. Dünyanın en geniş ve en kolay arşivi...

Ama her geçiş döneminde olduğu gibi burada da müthiş bir kirlenme yaşanabiliyor.

Çarpıtılan bir haber, bir yalan, o arşivde sizin için “dijital bir leke” gibi kalabiliyor.

Ne korkutucu. Ne acıtıcı bir kayıt.

İftiranın da arşivlenebildiği bu dünyada;

Geleceğiniz bir yalana kelepçelenebiliyor.

Fatih ÇEKİRGE-Hürriiyet